Lustrzana Polana

[Evora]

 W tym miejscu trzeba bardzo uważać, aby się nie zgubić.

[Evora]

 Weszła w wilczej postaci nie zważając na to, że jest na cudzym terytorium. Po prostu u nich nie było gdzie polować, a nie miała ochoty iść do mroczków. Zauważyła po swojej prawej stronie królika. Po lewej był kolejny. Szybko rzuciła się na tego po prawej, lecz w momencie, gdy do niego dobiegła on jakby zniknął. Wadera upadła na mordę. Znikające króliki? To jakieś dziwne.

[Evora]

 Ev jakimś cudem podniosła się i poszła w lewą stronę.
 Po kwadransie, przeznaczonemu na kręcenie się w kółko wadera usłyszała coś w krzakach. Rzuciła się na ów szamoczące się coś. Jej ofiarą okazał się duży biały król. Krew zwierzęcia zaczęła napływać jej do pyska. Zacisnęła trochę mocniej szczęki, tak aby zwierzę jej nie uciekło. Gdy królik przestał się szamotać, wadera położyła się na podłożu z liści i zaczęła przeżuwać mięso ofiary.

[Evora]

 Leżąc tak znudziła się swoim towarzystwem, więc poszła w kierunku domu.

[Chairo]

Powiedzmy, dotyczyłam się tu w towarzystwie mojego "narzeczonego". Ghhh. Nigdy nie myślałam, że to się stanie tak szybko. Zwłaszcza że go nie znam. No, ale dobrze chociaż że jest ładny. Położyłam się na chwilę pod jakimś drzewem, ciężko dysząc. Muszę odpocząć... Złamania trochę utrudniały mi oddychanie. Każdy wdech bolał coraz bardziej... No nic, wyliżę się z tego. Bywało gorzej, nie?

[Shinner]

Oparlem sie o drzewo i zerknalem w strone Chairo. Mialem lepsze zajecia niz walesanie sie za nia, musze jeszcze zapolowac i przejsc po nieznanych mi terenach. Przy najblizszej okazji sobie pojde.

[Chairo]

Zamknęłam ociężałe powieki, coraz płycej oddychając. Płycej, bo swobodniej i spokojniej. Nawet nie zauważyłam kiedy zasnęłam, choć wiedziałam, że nie powinnam.

[Chairo]

Obudziłam się. Ból jako tako zelżał. Podniosłam się i ziewnęłam. Odruchem było przeciągnięcie się, co było bardzo złym odruchem w aktualnej sytuacji... Żebra mnie tak zabolały, że o mało co się nie wywaliłam. No nic, jakoś przeżyję. Za to teraz czułam się o wiele lepiej i miałam wrażenie, że mogę normalnie funkcjonować. Podeszłam do Shinner'a, ocierając mu się o nogi i zmieniłam się w człowieka. Popatrzyłam na niego z lekkim uśmiechem... Jakoś humor mi się poprawił.

[Shinner]

Mruknalem cos.
- No, fajnie, i co teraz? Na czym polega alfowanie?
Chairo dziwnie sie do mnie łasila. Zignorowalem to.

[Chairo]

"Trzeba bronić swoich, podnosić ich morale i jakoś nimi zarządzać i im przewodzić. Nie można zostawić swoich w nieciekawej sytuacji... Trzeba przydzielać określone zadania. I pomagać. Rozwiązywać wewnętrzne konflikty. Polować dla nich, jeśli mają z tym problemy. Być dla nich, stawiać ich na pierwszym miejscu. I całym sercem się im poświęcać, walcząc z Księżycem i Mrokiem." - wyszedł mi taki monolog... Łał. Nie wiedziałam, że rozmawianie z kimś może być taką przyjemnością. Od piętnastu lat nie mogłam normalnie przekazywać tego, co chciałam... A teraz to się wydaje takie proste dzięki tej mocy. Szczęście w końcu się do mnie uśmiechnęło.

[Shinner]

Aha. Czyli ogolnie same nudy.
- Ile osob jest w tym plemieniu?

[Chairo]

"Szczerze, to sama nie wiem. Chyba trzy, oprócz nas. Jeszcze ich nie spotkałam." - odparłam jakby pospiesznie, po czym odeszłam od niego i zaczęłam przyglądać się leśnym kwiatkom. Byłam zmieszana. Ja tu o alfowaniu, a nawet nie znam moich towarzyszy... Co ze mnie za alfa?
"Zmieniając temat, kiedy się oficjalnie pobierzemy?" - spytałam, dalej oglądając rośliny.