Dachy

[Evora]

[Bezimienny]

Stał na dachu, kiedy nadleciał feniks. Przejechał palcami po jego ciele. kiedy spojrzał na dłoń, między palcami miał kolorowe piórko, stale ciepłe.

[Bezimienny]

Radosny znowu dotknął kolejnego o bardziej czerwonej barwie, Między palcami miał kolejne pióro. Spojrzał na dół, ludzie, ludzie, tamta dziewczyna, ludzie... Dość normalnie. Ludzie nie wiedzą, że w ogóle taki ktoś istnieje, a ona go nienawidzi. No dobra. Łapał kolejne ptaki, radosny z kolorowych piór. Ile to miał, może już 5? No coś takiego

[Bezimienny]

-Ale to męczące! -Powiedział do siebie, usiadł na dachu i patrzył na kolejne ptaki. Tak ślicznie wyglądały. Takie jasne. Tak ciepło się robi na sercu, jak się na nie patrzy. Szkoda, że nie ma nikogo, z kim mógłby się tym podzielić

[Bezimienny]

Uśmiechnął się, trzymając kolorowe piórka w ręce. W powietrzy złapał jeszcze jedno, ale się połamało. Miał 5 i Pół pióra. Dobra tam. Włożył je do kieszeni i próbował łapać kolejne. Powinien coś zjeść. Później! Teraz łowy pierza.

[Bezimienny]

Patrzył, jak niektórzy polują na ptaki. Może też spróbuje? Nie, jest za słaby. Chociaż? Złapał jednego ptaka za nogę, on zaczą trzepotać skrzydłami z których leciało naprawdę dużo piór. Puścił go, a on odleciał. Większość zleciała do dziur w mieszkaniu i na ziemie. Jemu zostały jakieś trzy. Ale już tego nie powtórzy. Nie chce oberwać skrzydłem, i to było złe.

[Amber]

Wdrapała się na jeden z najwyższych dachów. Spojrzała w górę, na przelatujące feniksy i czekała. Liczyła na to, że teraz zdobędzie więcej piór. Oczywiście najlepszym rozwiązaniem byłoby złapać  jakiegoś feniksa. Amber podskoczyła wysoko i niemalże złapała jednego z nich za ogon. Niestety zabrakło jej zaledwie centymetra, by złapać garść piór. Rozdrażniona czekała na kolejną zdobycz.

[Bezimienny]

Spojrzał na dziewczynę i oniemiał. Kojarzył ją, a jak kogoś kojarzy, to nie ma z nim dobrych wspomnień. Po cichu się oddalił, na swoim dachu. Oby go nie zauważyła. 

[Watriss]

Stanęła na wysokim budynku, nie zauważyła dziewczyny na budynku obok. Endros wdrapał się zaraz za nią. Pogłaskała jednego ptaka po grzbiecie. Oboje milczeli, nie musieli rozmawiać by się porozumieć. Sięgnęła po łuk i zaczęła spoglądać w dół na ulice. Nie interesowały jej ptaki, lecz ludzie. W tym chaosie nikt nie zauważy przelatującej strzały. Usłyszała jak napinaną cieńcie, zaczęli łowy.   

Zaszły zmiany w evencie. Czytaj -> Przelot Feniksów. Amb~