Dachy

[Astrix]

- Piękna sierść... - szepnęłam bardziej do siebie niż do niej. Uśmiechnęłam się. Pobiegłam dalej szukając drogi z powrotem do kanałów. W tłumie w porcie łatwiej będzie uciec.

[Chairo]

Prychnęłam, sama do siebie. Nie zamierzałam jej gonić, w końcu nie ona jedyna krzywdzi te stworzenia. Odwróciłam się i nie spiesząc się poszłam w kierunku Bezimiennego. Kichnęłam dwa razy.

[Astrix]

Widząc, że już mnie nie goni poszłam na dalsze dachy i tam zbierałam pióra, które same wylatywały z ptasich skrzydeł.

[Chairo]

Znów prychnęłam pod nosem. Nie można było tak od razu? Trzeba było wyrywać tym ptakom pióra? Przecież same je gubią. Już praktycznie byłam na miejscu. Wytrzepałam się i usiadłam obok Bezimiennego. Ziewnęłam.

[Astrix]

Zerknęłam jeszcze raz na wilka. I jego sierść. Od zawsze marzyłam o pierwszej przemianie.

[Bezimienny]

-Niezła akcja... -Doszedł do wniosku, że skrzydła jak przyszły, tak poszły - Bezszelestnie.
-Ja walczyć nie umiem

[Chairo]

Niezbyt szybko, ale zmieniłam się w człowieka. Kiedy już siedziałam w swojej normalnej postaci, wzruszyłam ramionami. Ja też nie umiem walczyć. Ale to lubię. Jakoś instynktownie daję radę...

[Astrix]

Usiadłam na dachu myśląc o księżycu. Skulona przez chłód wpatrywałam się w gwiazdy. Znowu samotna. Mimo tego patrzyłam się z radością na niebo pełne feniksów.

[Bezimienny]

-Ja nawet nigdy nie próbowałem, co najwyżej to uniki -Objął dziewczynę

[Chairo]

W sumie, nie zareagowałam. Patrzyłam na feniksy i pióra, które co jakiś czas spadały w dół.

[Bezimienny]

Wyciągnął rękę i złapał piórko, które sobie zlatywało.
-Masz... -Podał dziewczynie

[Watriss]

Zbierało się coraz więcej wariatów, przeszyła wzrokiem ulice chcą sprawdzić czy nikt nie zauważył zamieszania gdy... czarowny i zawiły znak na plecach płaszczu sprawił że oczy zabłysły tak mocno że światło obiło się od dachówek, i oświetlił jej twarz.
-Idź, ukryj się.- wskazała na człowieka przyodzianego w dziwny płacz.  Nie interesowała się tym że oczy błyszczą tak mocno  że mogą przyciągnąć uwagę kogoś na dachu. Oczekując aż Endros zniknie w zaułkach ulic, zabrała pióra które przyczepiły się jej do płaszcza. Wciąż czujnie przyglądała się dziwnemu człowiekowi, oczy nie zamierzały  przestać błyszczeć wręcz przeciwnie błyszczały coraz mocniej.

[Chairo]

Kiwnęłam lekko głowę, biorąc piórko. Było piękne... Miałam minę jak na avku. Pocałowałam Bezimiennego w policzek i dalej przpatrywałam się piórku z burakiem na twarzy, ale z tą samą miną.

[Bezimienny]

Uśmiechnął się,
-Cieszę się, że ci się podoba.

[Amber]

Bezimienny, znów łamiesz reguły. Nie ty decydujesz o zdobywaniu piór, przyjmij to wreszcie do wiadomości. Jednakże napisaliście już z Chairą kilka postów, więc w takiej sytuacji pióro, które jej podarowałeś idzie z Twojej kieszeni.