Niepewnie położył rękę na jej ramieniu.
Miło mi przy tobie, Nie to zbyt, nachalne. Może... A nic nie mogę wymyślić!... Dobra, siedzimy w ciszy

-No właśnie, chociażby ty mi się podobasz, a nie odwracam wzroku, co nie? -Spojrzał na nią pytająco. Po chwili powagi, zaśmiał się. Az dziw, że tak to wychodzi.

-Nie mówisz? Dobra, mi to nie przeszkadza. -Uśmiechnął się -Najwyżej będę mówić za nas oboje. -Zachichotał.

Chciał dać jej chusteczkę, albo przykryć ją kurtką. Jednak dobrze wiedział, że nie przyjmie. Nie wiedział czy to dobrze czy nie. Ale przez całe życie jedynym mężczyzną którego poznał, był jego ojciec. Może tak miało być? No nic. Zupełnie przypadkiem jedno skrzydło się rozłożyło, i zasłoniło dziewczynę od świata zewnętrznego. No ale urwis!

Spojrzał na rękę i na nią. Delikatnie ścisną dłoń dziewczyny. Podciągnął się i stanął na dachu. Tym razem dla pewności, złożył skrzydła w najmniejsze możliwe harmonijki.
-Miło poznać... -Uśmiechnął się.

(A to spoko, Czyli do tego co teraz i jeszcze te? A, to spoczko, spoczko)

Popatrzył się w stronę jakiejś dziewczyny. Dzięki odruchom -Uśmiechnął się do niej, nawet nie wiedząc, czy to widzi. Wstał i stanął jak najdalej od krawędzi dachu. Popatrzył za siebie. Czarne skrzydła w niebieskie plamki, rozciągały się za nim, przesłaniając cały widok. Zawsze bawiło go, nieodczuwanie pojawiania się skrzydeł. Przecież tyle błon, mięśni, kości, powinny choć szczypać. A nie bezboleśnie rwać koszule.
Pojmał na niebo pełne ptaków, jak ciemny materiał obsypany cekinami. Spróbował zrobić tak jak one. Ustawił się jak najdalej od ludzi (ale nie opuszczał swojego dachu), rozłożył skrzydła które zgrabnie całego go zasłoniły. i machną nimi kilka razy. Nic.