Nedrith...
Dzikie Ziemie => Zapomniana Puszcza => Stara Wieża => Wątek zaczęty przez: Evora w Lipiec 24, 2014, 07:19:44
-
Galeria to długie i wąskie pomieszczenie. Dla odmiany wzdłuż ścian są poustawiane gablotki z biżuterią.
-
Przeciskała się między gablotkami, omijając je zręcznie. W którymś momencie wpadła jednak na pomysł. Skoczyła na jedną goblotkę, która przewróciła się, zawalając wąskie przejście. Opóźni tym trolla i gobliny. Wszędzie walała się biżuteria - naszyjniki, łańcuszki i inne pierdoły. Pobiegła dalej, przewracając po drodze jeszcze dwie inne gablotki, tarasując tym samym całkiem przejście.
-
Biegła dalej potrącając jakieś rzecz, nic nie widziała ale ta wilczyca była zbyt wyraźna mogło by się wydawać że widzi jej żyły jak jej krew pulsuje przy biegu. Czy ona też ma zginąć?
-
Usłyszała gdzieś, daleko za sobą, kroki. Zapewne gobliny się przedarły, ale zanim przejdą przez rozwalone gablotki to minie kilka minut. Kolejnych kilka chwil zajmie im dojście do Amber, która dreptała niespiesznym truchcikiem. Dzięki temu nie zmęczy się tak szybko, a tamte biegły na łeb na szyję, jak do niej dotrą będą już nieco męczone biegiem.
-
Obiekt przestał się poruszać może myśli że się zmęczy tym biegiem albo myśli że te gobliny ją pokonały, uśmiechnęła się uwielbiała zasadzki zaskoczenie przeciwnika. Stanęła zamknęła oczy zaczęła przypominać sobie morderstwo ukochanego brata, pouczyła jak mięsnie napinają się jak krew wrze w żyłach. Druga osobowości wkracza do gry. Z oczy znikają ziarnice, przestaje czuć ból wcześniejszych obrażeń. Nie tylko zmieniła jej się osobowość ale i ciało. Instynkt śmierci, uruchomiony! Zaczęła skakać nad gablotami których nie widziała, zapach był co raz bliżej co raz lepiej słyszała kroki. Im bliżej się zbliżała tym szybciej jej siła wzrastało. Ograniczenie, zostało złamane.
-
Kroki były coraz bliżej. Odwróciła łeb i zauważyła czarny kształt, który biegł za nią. Wadera, którą minęła na schodach. Pewnie będzie chciała ją dogonić i z nią walczyć. Ech, żenada. Amber rozwali ją w ciągu kilku minut, straci jednak trochę czasu, podczas których może zbiec się więcej goblinów. Cóż, trudno. Obca zapłaci za to, iż jej przeszkadza. Szła dalej przed siebie.
-
Uśmiechnęła się podle jak była mała rozpracowała technikę dzięki której potrafiła poznać uczucia po oczach i sposób w jaki patrzą.
-Uważasz że będę walczyć, ignorujesz mnie. - szepnęła przyspieszyła i minęła wilczyce z ogromną prędkością. Uwielbiała robić na złość przeciwnikom. Ciekawe czy się będzie chciała ścigać przeskoczyła nad kolejną rzeczą która w tej czarnej otchłanni nie widziała. Nie widziała nic poza istotami żywymi.
-
-Spojrzała z czystym zażenowaniem na wilczycę. Kretynka. Ile może tak pędzić? Kilka minut? A potem padnie na pysk, gdy pojawią się inni przeciwnicy i taka będzie zabawa,
- Jeśli chcesz walczyć to proszę bardzo. Nie musisz zachowywać się przy tym jak dzieciak i biegać z kąta w kąt.
-----------
Jestem ciekawa jak ty dotarłaś do mnie, skoro zablokowałam cały korytarz. Btw wiesz, że nie możesz się bawić w supermana bez ograniczeń? Więc w którymś momencie padniesz ze zmęczenia, skoro szalejesz jak wichura po kilku tematach.
-
Nie zrogowała biegła dalej.
------
Spokojnie ona ma porostu urojenia i przestała odczuwać ból. Wiec może się wydawać że złamała sobie ograniczenie lecz jak sobie wyładuje swoją energie życiową porostu padnie i będzie leżeć przez tydzień. Nie mam statystyk ale gdyby było to Watriss była niesamowicie wytrzymała i zwinna. Ale jest niemal ślepa i ma bardzo znikomą siłę, wiec nie można powiedzieć że jest supermenem. A ja mam wiedzieć jak ona dotarła, biega sobie bo niema Lilith i tak jakby nie może kontynuować fabuły.
-
Wadera oddalała się szybko, a Amber wolała nie tracić jej z oczu. Doprowadzi ją do istoty, która steruje trollem i goblinami, a przy okazji utoruję jej drogę z tych przeklętych stworków. Przyspieszyła kroku i po chwili biegła już długimi susami. Po chwili dogoniła czarną, ale nie wyprzsedziła jej, została kilka metrów za nią.
-
Straciła na chwile koncentracją ucieszona myślą że przeciwnik poszedł za nią. Chwila dekoncentracji i walnęła głową ścianę. Załomotało jej w głowie nie wiedząc co się dzieje. Patrzała na czarną otchłań zastawiając w co walnęła. Pachniało jak zgniłe drewno połączone z jakimś obrzydliwie śmierdzącym błotem.
-Głupia dlaczego musiałaś się zdekoncentrować. -warknęła na samą siebie.
-
Spojrzała na waderę z politowaniem. Nie umiała nawet chodzić. Zniecierpliwiona przeskoczyła przez nią i poszła dalej.
-
Przekręciła uchem.
-Hej to że nie widzę świata wokół nie oznacza że nie widzę ciebie.-odwróciła się w jej stronę. Teraz musi wrócić na dobry tor więc pójście za nią chwile powinno jej w tym pomóc. Co się stało z Lilith? Miała nadzieje że pozostawienie jej tam samej nie było tak złym pomysłem. Niet, nie było zabije wszystko co tam przylazło sama a ona wali głową w ścianę. To nie ma sensu.
-
- Aha - odparła lekceważąco. Irytował ją ten głuptak, który za nią lazł, ale ona miała posłużyć jej jako tarcza, gdyby zjawiły się gobliny. Chyba zbliżała się już do wyjścia z tego korytarza.
-
Oddział goblinów wszedł przez drzwi prowadzące do skarbca. Niestety wpadli na dwie wadery. Nie zastanawiając się dłużej, zaatakowali.
-
Okazja natrafiła się szybciej niż sądziła. Chwyciła szczękami jednego z goblinów, ugryzła go i odrzuciła na waderę.
- Twoi koledzy - burknęła. Przeskoczyła nad kolejnym stworkiem i znalazła się za nimi. Miała nadzieję, że nie mają oni siatek.
-
Zatrzymała się musiała iść blisko ściany usłyszała kilka łoskotów, czyżby były z schodów. Łoskot rzucania czyimś ciałem rozbijanie ścian. Te dźwięki tak bardzo przypominały tamte z tego dnia.
-Watriss nic nie rozumiem, dlaczego? Boje się ich zostawić nie chce ich zostawić!- łomocze jej po głowie głos siostry. Jej łzy, to była jedyna rzecz której się bała. Zaczęła drżeć.
-Obiecaj mi że już nigdy nikogo nie zostawimy! Że nie pozwolimy umrzeć jeszcze raz!- przypomina jej się. Choć były tylko dziećmi jej słowa wydawały się dorosłe.
-Dobrze tylko już nigdy więcej nie płacz.- przypomniała sobie swoje słowa, tak bezwartościowe przy jej.
-Już nigdy więcej nie płacz.- szepnęła.
-
Nie zwracając uwagi na gobliny pobiegła w stronę schodów. Nie pozwoli swojej siostrze już nigdy więcej wylać łez, już nigdy więcej!
-
Gobliny rozdzieliły się i pobiegły za waderami.
-
Była prawie przy wyjściu walnęła pościg ogonem nie zamierzała się zatrzymać.
-
Walnięte ogonem gobliny upadły. Pozostałe nadal szły za tą drugą.
-
Wyjście! Znów grzmiało jej w głowie. Drży na całym karku. Jeśli boimy się jednej rzeczy jest ona nieprzezwyciężalna nieważne co zrobi zawsze będzie bała się jej łez.
-
Wadera zwariowała i uciekła, a Amber została sama. Zwaliła jedną z gablotek na gobliny, tarasujac im drogę i pobiegła dalej. Była już blisko wyjścia. W którymś momencie wpadła na coś, co otworzyło się przed nią. Były to chyba drzwi. Nie tracąc czasu przebiegła przez nie.
-
Weszła szybko i o mało co nie wpadła na jakąś waderę. Ominęła nieznajomą szerokim łukiem i przyglądnęła się pobojowisku. Szklane gabloty były zniszczone, a biżuteria leżała rozrzucona ziemi. Przy przeciwległych drzwiach widać było kilka goblinów.
Dziewczyna powoli ruszyła ku nim, gdy nagle ujrzała na ziemi jakiś medalion. Dlaczego przykuł jej uwagę? Może to przez ogromny rubin będący sercem tego medalionu. Kamień szlachetny miał co najmniej pięć centymetrów średnicy. Srebrny łańcuszek był wykonany z tak drobnych oczek, że ledwo było je widać.
Ev szybko wsadziła medalion do kieszeni. Może uda jej się znaleźć jeszcze kilka błyskotek? Czy może prędzej zauważą ją gobliny?
-
Jak najszybciej mogła usypała górkę wisiorków, naszyjników i innych pierdół, po czym schowała się za jedną ze zniszczonych gablotek. Zręcznie wybrała najbrzydsze i najcięższe zawieszki, po czym zaczęła nimi rzucać w gobliny.
-
Trzy gobliny oberwały czymś ciężkim w głowę. (Trochę ich ubyło xD) Ostatni z oddziału przerażony wbiegł do skarbca.
-
Udało jej się oszołomić gobliny, a ostatni uciekł. Miała wolną drogę.
Wstała i zostawiła stertę naszyjników na swoim miejscu. Nie były one jakieś piękne, więc jej na nich nie zależało. Szybkim krokiem minęła oszołomione gobliny i poszła dalej.
-
Weszła nadal taszcząc tego starucha. Był on trochę ciężki.
-
Ze skarbca wytachała ze sobą srebrny naszyjnik, który wcześniej upatrzyła. Ominęła Evore i kilka leżących goblinów i pobiegła naprzód. Nigdzie nie było stworków.
-
Wymamrotała tylko coś pod nosem i dalej poszła za Amber.
-
Zignorowała Evore. W końcu Amber nie kazała jej chodzić za sobą, wprost przeciwnie. Miała już dość wszystkiego, chciała jak najszybciej wyjść z tej zakurzonej wieży. Chyba zbliżały się do wyjścia.
-
Weszła na schody.