Nedrith...
Tereny Plemienia Ognia => Świetliste Jezioro => Wątek zaczęty przez: Evora w Lipiec 18, 2014, 13:01:37
-
(http://images.alphacoders.com/837/83751.jpg)
-
Weszła powoli i ostrożnie. Uważając aby się nie poślizgnąć usiadła na jednym z kamieni leżących w wodzie. Nie był on zbyt bardzo wilgotny. Podwinęła do kolan nogawkę spodni i włożyła nogę do wody w nadziei, że przyniesie to choć trochę ukojenie w bólu. A przynajmniej jego części.
-
Wyszła z lasu, a jej oczom ukazało się duże jezioro. Wskoczyła na jeden z kamieni i obserwowała teren. Nie widziała drugiego brzegu, gdyż nad jeziorem unosiła się lekka mgła.
-
Odwróciła się i zobaczyła za sobą Amber. Chyba nikogo więcej tam nie było.
-Szkoda, że nie widać drugiego brzegu-odezwała się pierwsza- Raz przyszłam tu z ojcem. Było widać wtedy tysiące świateł. Był to naprawdę piękny widok.
-
- Może się jeszcze rozpogodzi. Nigdy tu nie byłam - mruknęła.
-
-To masz szczęście, że jeszcze nie rozpoczęła się wojna. Wtedy granice byłyby strzeżone i byśmy się tu nie dostały-powiedziała i podrapała się po głowie. Po nodze coś ją połaskotało. Ryba. U nich w jeziorze chyba nie było ryb. Przynajmniej ich nie widziała.
-
- Pewnie kiedyś będzie, ale jak na razie chyba nie ma żadnej wojny, nie? Więc możemy powłóczyć się po tych terenach - mruknęła.
-
-Nom- odpowiedziała, po czym poczuła okropny ból głowy. Był on palący i zdawał się pulsować. Czuła się jakby mózg jej płonął i jakby a dodatek ktoś walił ją w głowę młotem. Zaczęła widzieć mroczki przed oczami i świat zaczynał dziwnie falować.
-
Nic nie odpowiedziała tylko wpatrywała się w zamglony horyzont. Dopiero po kilku sekundach zorientowała się, że z Evorą jest coś nie tak. *Chyba rozpoczęła się jej pierwsza przemiana* pomyślała. Pozostała w miejscu, gdyż i tak nie miała jej jak pomóc - co najwyżej by jej tylko zaszkodziła.
-
Ból był nie do zniesienia. Rękami trzymała się za głowę. Może gdyby zanurzyłaby się w wodzie to ból by ustał? Chociaż prędzej by się utopiła. Wyciągnęła zanurzoną nogę z wody. To była jakaś masakra. Z każdym oddechem robiło jej się coraz goręcej. W końcu brakło jej siły aby nawet otworzyć oczy.
Ocknęła się leżąc w wodzie. Musiała do niej wpaść. Ból w końcu ustał. Czyżby przeszło? Chciała Nowrotem wejść na kamień, lecz natychmiast się przewróciła. Nic z tego nie rozumiała.
-Co się dzieje?-zapytała Amber.
-
Mogła patrzeć jedynie jak dziewczyna się męczy, Chwilę później Evora wpadła do wody. Amber podniosła się ze skały i przeskoczyła do niej. Z wody próbował podnieść się wilk, który jednak niemalże natychmiast runął do wody. Doskoczyła do niej i pomogła wgramolić się na głaz, na którym wcześniej Evora leżała.
---------
Sorki, jeśli zbytnio Tb pokierowałam.
-
-Dzieki- szepnęła do koleżanki i nachyliła się nad taflą wody. Tak jak się spodziewała ujrzała tam łeb białej wadery i swoje niebieskie oczy. Myślała, że jako wilk będzie mogła mieć inny kolor futra niż, jej kolor włosów.
-Łeeeee- jęknęła wpatrując się w swoje odbicie- Spodziewałam się czegoś... fajniejszego.
--------
Oj tam ;P
-
- I tak nie wyglądasz najgorzej. Teraz przynajmniej nie będą Cię już nękały żadne bóle. A raczej nie powinny. I możesz się o wiele szybciej poruszać niż na dwóch nogach - mruknęła. Powoli zapadał zmierzch, można więc było udać się na polowanie.
-
Wadera pociągnęła nosem. Nie wyszło jej to najlepiej, ale się tym nie przejęła. Chyba. Może się przejęła? Czym miała się przejąć? Tym, że nie wygląda najgorzej? Nieeee... Chyba bardziej tym, że nie udało jej się pociągnąć nosem.
-Czyli będę musiała w najbliższym czasie wprawić się w bieganiu i w walce?-zapytała. Bardzo by jej się to przydało, skoro musiała obejmować urząd alfy.
-
- Przydałoby się. Zwłaszcza, że w naszym plemieniu nie ma tłoków. Idziemy? - zapytała po chwili. Nie czekając na odpowiedź zeskoczyła do wody, wyszła na brzeg i poszła w kierunku jakiegoś lasu.
-
-Dobra- odpowiedziała i niezdarnie poszła za nią.
-
Przyszła nad jezioro, gdyż było to najbliższe miejsce, a ona już była zmęczona. Miała wrażenie, że w zagadce chodzi o jednorożca, one był srebrne. Pozostawało jej tylko czekać, tak samo jak to było z bazyliszkiem.
-
Nic się nie dzieje.
-
Czekała dalej. W sumie to nie musiał być jednorożec, to mógł być pegaz. Chociaż... srebrny koń? Tylko jednorogi kojarzyły jej się z typowym biało-srebrnym umaszczeniem, pegazy były różne. Chyba, ze feniksowi chodziło o jednego szczególnego konia. Zmrużyła oczy i czekała.
-
Nad jeziorem unosi się dużo mgły. Nic się nie dzieje.
-
Ziewnęła i położyła się nad brzegiem, czekając. Coraz bardziej chciało jej się spać, a musiała czekać na to wredne zwierzę, które gdzieś musiało się skryć. Powoli zamknęła oczy.
-
Jest coraz więcej mgły. Dalej na brzegu widać, że coś jakby świeci.
-
Zasnęła na chwilkę. Obudził ją dziwny blask. Otworzyła oczy i rozejrzała się. Wszędzie mgła, szarość i jakiś jasny, biały blask. Ruszyła brzegiem wody, zbliżając się do źródła światła. Działo się coś dziwnego. Mgła nie pojawiała się w kilka minut i to na dodatek tak gęsta, że nie widać było nawet kamienia, który miała metr od siebie. Tylko ten dziwny blask.
-
Na brzegu pojawił się srebrny koń. Najprawdopodobniej wyłonił się z mgły. Ruszył w stronę wody.
-
Zatrzymała się w pół kroku widząc konia. To chyba był ten, którego chciały feniksy. Zaczęła powoli skradać się, by podejść do zwierza i wyrwać mu trochę kłaków z karku. To powinno być łatwe. Niespodziewanie wyskoczyła z mgły wprost na konia.
-
Koń stanął dęba, po czym zniknął i pojawił się kilka metrów dalej.
-
Jej szczęki złapały tylko powietrze. Koń przyglądał jej się stojąc kilka metrów od niej. Zmrużyła ślepia. Podeszła kilka kroków i pochyliła się, udając, że chcę napić się wody z jeziora. Z zaskoczenia skoczyła na ponownie na konia.
-
Puff... Koń zniknął i pojawił się po prawej.
-
Ciekawe jak Amber miała złapać tego cholernego zwierzaka. Szkoda, że ona też nie mogła się teleportować. Zauważyła jednak, że koń pojawia się w mniej więcej tym samym miejscu co przedtem, tyle, że oddalonym nieco od miejsca, w którym stała. Ponownie skoczyła na konia, był to jednakże zwód. Koń jak przypuszczała zaraz zniknie i pojawi się kilka metrów dalej. Wykonała dwa olbrzymie susy i znalazła się w miejscu, w którym - jak sądziła - powinna pojawić się ta markotna, srebrna kobyła.
-
Koń pojawił się obok dziewczyny. Zaskoczony usiłował kopnąć dziewczynę, lecz jego kopyto, tylko przeniknęło jej ciało, nie robiąc jej żadnej krzywdy.
-
Ha, udało się! W następnej sekundzie jednak zauważyła kopyto wściekłego zwierza, które trafiło ją w bok nie czyniąc żadnej krzywdy. Niczego nie poczuła. Przeniknęło przez nią. Nie dość, że się teleportuje to jest jeszcze niematerialny? Warknęła i skoczyła ku karku konia, starając się dosięgnąć i wyrwać garść srebrnych włosów. O ile oczywiście nie przeniknie przez zwierzę.
-
Poczuł jak dziewczyna wyrywa mu trochę sierści. Następnie stanął dęba i pojawił się kilka metrów dalej.
-
Udało się. W pysku zostało jej trochę srebrnej grzywy. Tyle powinno wystarczyć. Postanowiła już nie dręczyć biednego konia. Odwróciła się i znikła we mgle, by zanieść swój łup feniksom.
-
Weszłam, rozglądając się dookoła. Czułam jakiś ślad zapachu obcej. Znaczy, osoby z innego plemienia. Jednak tutaj nikogo nie było.
-
Podążając za Chairo doszedłem nad spore jezioro. Rozejrzałem się. Całkiem tu ładnie. Zauważyłem, że dziewczyna coś wyczuła.
- Co jest?
-
"Ktoś spoza naszego plemienia tu był... Ale dawno. Nie przejmuj się tym." - odparłam, podchodząc do wody. Kucnęłam i zamoczyłam w niej rękę.
-
- Aha.
Spojrzalem na nia. Mialem ochote wepchnac ja do wody. Tak dla zabawy. Ale to nie najlepszy moment. Ale potem to zrobie. Na pewno..
-
Po chwili zmieniłam się w lisa i spłukałam z siebie cały syf, jaki zebrałam. Czyli głównie krew. Przypominałam trochę gołębia myjącego swoje pióra. Jednak to nie wystarczyło i musiałam wejść głębiej.
-
Biegł w postaci liska jak najszybciej potrafił. Po chwili potknął się o korzeń i wywrócił się na nos. Szybko się podniósł. Gdy się obejrzał zdał sobie sprawę, że jest już na terenach Plemienia. Odetchnął z ulgą po czym usiadł sobie na ziemi i zaczął łagodzić nos łapką. Pisnął cicho gdy po raz pierwszy dotknął obolałego nosa.
-
Zauważyłam i usłyszałam młodego liska. Na szczęście byłam już czysta, więc bez zmartwienia skierowałam się ku niemu. W końcu może poznam kogoś ze swojego plemienia. Widziałam, co się stało, więc zmieniłam się w człowieka i ostrożnie, powoli do niego podeszłam.
"Nic ci się nie stało? Nos cały?" - spytałam myślami zmartwiona i kucnęłam, przyglądając się mu. Jest chyba niewiele młodszy ode mnie. Chociaż to zależy, co kto uważa za niewiele.
"Nazywam się Chairo i bardzo miło mi cię poznać." - dodałam po chwili i miło się uśmiechnęłam, choć moja troska nie zniknęła. Żebra mnie nagle zabolały, tak, że ledwie udało mi się to zamaskować.
-
Spojrzał nad siebie. Początkowo się przestraszył, lecz po chwili odpowiedział z uśmiechem:
- Nic mi nie jest! - po czym dodał - ja mam na imię Avari. Miło mi Ciebie poznać Chairo! - powiedział z uśmiechem. Nosek przestał go boleć więc już nie miał powodu by dramatyzować czy płakać. Zmienił się w człowieka i obdarzył dziewczynę swym uroczym uśmiechem.
-
Tym razem to ja się zmieszałam, jednak po chwili wrócił mi uśmiech. Ten chłopiec jest taki uroczy!
"Bardzo ładne imię, Avari. A powiedz, nie boisz się tak sam chodzić poza tereny plemienia?" - spytałam, oczywiście znów w myślach. Przecież inaczej nie mogę. Miałam ochotę go poczochrać, jednak świadomość, że powinnam jednak wzbudzać jakiś szacunek wśród innych, nie pozwoliła mi na to.Kątem oka spojrzałam na Shinner'a, zastanawiając się, co myśli.
-
Zamyślił się.
- Znaczy, teraz jestem na Terenach Plemienia Ognia. Stada do którego należę. A co do innych terenów.. To jeszcze nie zwiedzałem - odpowiedział na pytanie.
-
Kiwnęłam głową, na znak, że zrozumiałam.
"Bardzo się cieszę, że mam tak odważnego mężczyznę w moim plemieniu." - zaśmiałam się cicho, prawie niemo i jednak położyłam mu rękę na głowie.
-
Uśmiechnął się.
- Dziękuję - powiedział - cieszę się, że wreszcie poznałem kogoś, kto należy do tego samego Plemienia co ja!
-
"Tamten to jest Shinner, też jest z Ognia. Ale nie jest tak miły i uroczy jak ty!" - zaśmiałam się, wskazując na Shinner'a.
"Poza tym, ja też się cieszę. Mam nadzieję, że mnie polubisz." - wystawiłam do niego rękę, chcąc mu przybić żółwika. Czułam się przy nim jak niewinne dziecko... myślę, że spędzenie z nim trochę czasu może naprawić moją zepsutą przez rodziców psychikę... To tez drugi powód mojej radości.
-
Spojrzał w stronę którą wskazała dziewczyna.
- Miłym i przyjaznym ludziom w życiu lepiej się powodzi - powiedział i przybił jej żółwika po czym dodał - ja już Ciebie lubię - uśmiechnął się.
-
Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.
"To może masz ochotę się ze mną pobawić?" - zaproponowałam, kompletnie wracając do dziecinnych marzeń. Nigdy się z nikim nie bawiłam...
-
- Oczywiście! - zaśmiał się - a w co proponujesz? - spytał.
-
"Berek? Chyba jedyna zabawa, jaką znam. Wybacz." - zaśmiałam się i wstałam.
-
- Jasne! - zaśmiał się i rozciągnął się - kto pierwszy goni? - spytał z uśmiechem.
-
"Ja!" - odparłam zdecydowanie, zaczynając od razu. Postanowiłam dostosować tempo swojego biegu tak, żeby Avari mógł bez problemu mi uciec. (oczywiście poczekałam aż zacznie uciekać xD)
-
Gdy usłyszał odpowiedź zaczął biec przed siebie. Co jakiś czas odwracał głowę by zobaczyć, czy Chairo 'depcze mu po piętach'.
-
Biegłam w odpowiednim dla niego tempie, co jakiś czas lekko przyspieszając. W końcu byłam faktycznie blisko, niecały metr od niego. Jednak nie chciałam tego kończyć zbyt szybko, więc celowo go nie doganiałam. Za to zaczęłam się śmiać jak małe dziecko.
-
Zaczął się śmiać wraz z Chairo. Znów się czuł jak dziecko! Ahh.. Te dobre stare czasy!
-
W końcu go dopadłam, mocno go przytulając.
"Ha! Mam cię, mały skubańcu!" - zaśmiałam się, po czym go puściłam.
"Teraz ty gonisz!" - stwierdziłam i zaczęłam dość wolno jak na mnie uciekać.
-
Zaśmiał się gdy go złapała. Po chwili pobiegł za dziewczyną. Wiedział, że jego szanse będą mniejsze - ale co tam. Przecież bardzo lubi się bawić.
-
Zrobiłam nagle przewrót w przód, zmieniając jednocześnie postać na lisią. Oczywiście nie zmieniłam tempa biegu, a wręcz zwolniłam, ale za to zaczęłam robić lepsze zwroty, których i tak nie robiłam dużo.
-
Zauważył, że Chairo zmieniła się w lisa. Zrobił to samo. Biegł za nią doganiając jedynie jej ogon.
-
Odwróciłam się na chwilę, by na niego spojrzeć i Z\zahamowałam nagle, gdyż prawie wpadłam na drzewo.
-
Skoczył na jej ogon i złapał ją.
- Teraz Ty gonisz! - zamerdał ogonem i puścił jej ogon. Wstał i truchcikiem pobiegł przed siebie z radosnym uśmiechem na pyszczku.
-
Zaśmiałam się, a po chwili zaczęłam go gonić.
"Nigdy mi nie uciekniesz!" - krzyknęłam w śmiechu, oczywiście starając się go nie dogonić.
-
Zaśmiał się w biegu. Co chwilę odwracał łebek, żeby zobaczyć gdzie ona jest. Świetnie się bawił.
-
Znów byłam blisko niego. Od jego ogona dzieliło mnie kilkanaście centymetrów. Zastanawiałam się, czy nie zaszpanować umiejętnościami, ale zrezygnowałam z tego pomysłu. Za to zmieniłam się w człowieka i, co prawda przewracając się, dotknęłam jego grzbietu.
"Mam cię!" - zaśmiałam się, leżąc na ziemi.
-
Podszedł do Chairo i położył się obok niej.
- Zmęczyłem się - powiedział z uśmiechem na pyszczku - dawno tak fajnie się nie bawiłem!
-
Pogłaskałam go z uśmiechem.
"Odpocznij... Ja również świetnie się bawiłam. Dziękuję!"
Byłam bardzo szczęśliwa. Ktoś, kto widział nas z boku mógł mnie wziąć co najwyżej za dziecko, a nie za alphę plemienia, które prowadzi wojnę. Na dodatek, czułam się, jakbym w końcu miała rodzeństwo.
-
- Nie ma za co - powiedział i rozciągnął się na ziemi - fajnie było! - uśmiechnął się.
-
Kiwnęłam głową, po czym przewróciłam się na plecy.
"Wiesz, zawsze marzyłam o wspólnej zabawie." - stwierdziłam.
"Pomogłeś mi spełnić marzenie, więc w zamian ja pomogę ci z twoim! Co ty na to?" - popatrzyłam na niego pełna radości. Zastanawiało mnie też, jak to jest, że jeszcze nie spytał mnie o to, czemu w ogóle się nie odzywam tylko używam telepatii...
-
- Moje marzenie spełni się wraz z upływem lat.. - znów się rozmarzył - zawsze chciałem być wilkiem i być jak inni.. - zamyślił się.
-
"To faktycznie mam problem, jeśli chodzi o pomoc. Ale jeśli chodzi o moje zdanie w tej sprawie, bycie wilkiem czy nie, to nie ma znaczenia. Liczy się przecież wnętrze i to, co uważasz za wartościowe w życiu. Poza tym, każdy kiedyś był tylko człowiekiem. Shinner też, choć wydaje się na to za głupi." - zaśmiałam się i znów go pogłaskałam.
"Wystarczy że znajdziesz dobrych przyjaciół i nawet nie zauważysz, kiedy dokona się przemiana." - dodałam, patrząc liskowi w oczy.
______
Nie pytaj jak spojrzałam w oczy, to nieważne .___.
-
_________
Spojrzała na niego wzrokiem głodnego wilka -_- jestem tego pewna. Zaraz go zje.
-
______________
Spadaj Wat, zjadłam tylko jedną osobę i więcej (chyba że ktoś mi pozwoli :p) nie będę kanibalem!
Poza tym, nie zjem członka mojego plemienia .___.
I to na dodatek młodego.
-
Zaśmiał się.
- Masz rację.. - uśmiechnął się.
-
Uśmiechnęłam się i wystawiłam język.
"Bo jestem starsza!" - zaśmiałam się po chwili, chociaż teraz zachowywałam się jakbym była młodsza od niego.
"A propos, ile masz lat?" - spytałam po chwili, kiedy część "głupawki" minęła.
-
- Mam dopiero dziesięć.. A za trzy będę już mógł sobie wybrać stanowisko! - uśmiechnął się.
-
Uśmiechnęłam się.
"To już niedługo... Czyli jesteś tylko pięć lat młodszy ode mnie... Naprawdę niewiele. Ja mam bardzo ważne stanowisko, więc cieszę się, że już niedługo będziesz mógł mi pomóc!" - stwierdziłam.
-
- A jakie masz stanowisko? - spytał - ja zawsze do pomocy jestem chętny! - uśmiechnął się.
-
"Jestem alfą!" - odparłam z uśmiechem i delikatnym, dziecięcym rumieńcem.
-
- Naprawdę?! Wow! - uśmiechnął się - no to naprawdę masz ważne stanowisko w Plemieniu!
-
"No jaha, że tak!" - zaśmiałam się i pogłaskałam go.
"Jednak potrzebuję też czasem takiej zabawy, jak przed chwilą. Wiesz, nie miałam dzieciństwa i jakoś tak wyszło, że... a w sumie, pewnie i tak średnio cię interesuje moja historia." - wystawiłam język i przewróciłam się na brzuch, obejmując liska ręką.
-
- Na pewno jest bardzo ciekawa - uśmiechnął się - ja też nie miałem w życiu zawsze kolorowo. Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym.. I nie miałem się gdzie podziać aż do teraz - uśmiechnął się szeroko.
-
"A wiesz co? Posada mojego młodszego braciszka jest wolna, jeśli chcesz." - zaśmiałam się. Ni mogłam się powstrzymać, on jest słodziutki!
-
- Naprawdę?! - ucieszył się - zawsze chciałem mieć starszą siostrę, żebym mógł się z nią bawić, żeby mi pomagała i w ogóle.. Fajna sprawa mieć starszą siostrę! - uśmiechnął się i przytulił się do Chairo.
-
"Ja też zawsze chciałam mieć rodzeństwo." - uśmiechnęłam się i odwzajemniłam uścisk.
"Zawsze możesz mnie prosić o co tylko zechcesz. Nie tak jak Shinner. On nie może."
-
- Spokojnie! Nie jestem wymagający - uśmiechnął się
-
"I tak nie udałoby ci się mnie przestraszyć! Zwłaszcza tak błahą sprawą!" - zaśmiałam się. Jakoś dużo się śmieje. W końcu mam braciszka! I to na dodatek takiego odchowanego!
"Już cię kocham!"
-
___________
Muszę iść, może w nocy wbiję :c
Papa :c
-
Patrzyłem zażenowany jak Chairo gada z tym małym. Nie słyszałem co ona mówi, ale z odpowiedzi małego potrafiłem się domyśleć. Nie cierpię dzieci. A ona chyba właśnie zamierza go przygarnąć. Mruknąłem coś i przysiadłem na brzegu jeziora, z dala od nich.
-
Horo (już w formie wilka) truchtając zauważyła dwa wilki leżące obok siebie i jednego blisko brzegu. Postanowiła podejść do tego drugiego, nie wyglądał na kogoś kto rzuca się pazurami i kłami na kogoś nieznajomego (chociaż nadal była w bezpiecznej odległości gdyby jednak się rzucił). Szła spokojnie i przyglądała się wilkowi.
-
Usłyszałem kroki i obróciłem się. Zauważyłem jakąś nieznajomą. Szybko zmieniłem się w wilka i odsunąłem się od wody, żeby w razie ataku do niej nie wpaść.
- Kim jesteś? - warknąłem.
-
Trochę wystraszona podniosła wyżej głowę.
- H-horo, jestem włóczęgą... - powiedziała tak żeby tylko on był w stanie mnie usłyszeć. Nie chciała żeby te dwa wilki dalej podeszły.
-
Dostrzegłam waderę, którą chyba już wcześniej widziałam. Zmrużyłam oczy i prychnęłam pod nosem, choć wiedziałam, że jest włóczęgą. Pomimo to, ona chyba i tak nie zamierza się do nas przyłączyć, ba!, chyba się mnie boi. Postanowiłam na razie nic nie robić i pozwolić Shinner'owi się nią zająć. A może ma talent przekonywania? Się zobaczy.
______________
Ja jestem człowiekiem, a Avari lisem xD
-
_____________________
Kurde, fail ;-;
-
- Ja Ciebie też! - uśmiechnął się. W oddali dostrzegł niedaleko obok tego wilka Shinnera, którego tak przedstawiała Chairo, jakiegoś wilka.
- Ooo.. A kto to? - przyglądał się z oddali nowemu wilkowi.
-
Wiedząc że już wszyscy ją zauważyli wyprostowała się i próbowała nie sprawiać wrażenia przestraszonej. Nie chciała szukać kłopotów, wręcz przeciwnie, Horo zawsze próbowała zaprzyjażnić się ze wszystkimi, chociaż wiedziała że to niemożliwe.
-
"Nie znam jej, ale wiem, że jest włóczęgą." - odpowiedziałam na pytanie małego, po czym wstałam i się rozciągnęłam. Popatrzyłam w jej kierunku, sama nie wiem czy przyjaźnie, z politowaniem czy wrogo. Mieszanka uczuć. Chciałam jednak nie sprawiać wrażenia złej czy strasznej, ale nie wiem, czy mi się to udało. Za to żeby zniweczyć efekt spojrzenia, uśmiechnęłam się delikatnie i miło. Bo przecież ona i tak nie miałaby odwagi zaatakować dwóch wilków, zwłaszcza w obecności młodego. Bo "przez przypadek" mógłby się we mnie obudzić instynkt macierzyński...
-
____________________________________________
Haloo, Shinner żyjesz? ;-;
-
______________
Dołączam się do pytania.
-
- Wloczega, co? Czego tu szukasz?
Warknalem. Moze nie bylem dla niej najmilszy, ale skoro to tereny plemienia ognia to nie powinny sie po nim walesac jakies wloczegi.
_____
No przepraszam, nie skaplam sie ze juz napisalyscie ;-;
-
Niczego... można powiedzieć że spaceruję. - powiedziała przyglądając się wilkowi.
-
Wlepilem w nia spojrzenie.
" Co mam z nia zrobic? " spytalem Chairo telepatycznie. Dopiero zaczynam moja "przygode" z alfowaniem, wiec nie wiem kilku istotnych rzeczy...
-
"Póki co, daję ci wolną rękę. Jako że jest włóczęgą, to pewnie nie ma wrogich zamiarów. A może udałoby się ją przekabacić na naszą stronę... Ale to zależy od tego, jak poprowadzisz rozmowę." - odpowiedziałam mu, również telepatycznie. W sumie, ja inaczej i tak nie mogę. Popatrzyłam mu w oczy, a zaraz potem na "spacerującą". Stałam tak, żeby osłaniać Avari'ego, ale żeby mógł też coś widzieć spomiędzy moich nóg.
-
Zmienilem sie w czlowieka.
- Gdybym byl na twoim miejscu nie zapuszczalbym sie na tereny plemion. W koncu zawsze mozesz trafic na, powiedzmy, dwie alfy, ktore moga sobie nie zyczyc wloczeg na swoich terenach.
Usmiechnalem sie krzywo.
-
Trochę się speszyła i zwiesiła głowę. Wiedziała że to teren jakiegoś plemienia, ale uznała że warto pozwiedzać. Głupio jej było odchodzić jak już odważyła się tu wybrać i powiedzieć kim jest, ale w takiej sytuacji nie miała wyboru. Spojrzała jeszcze raz na nieznajomego po czym odwróciła się i zaczęła wolno truchtać. Czuła się beznadziejnie gdy w połowie drogi zachciało jej się ryczeć. Była słaba, nie tylko fizycznie, ale także psychicznie.
-
Spojrzalem na nia.
- Mowilem tylko, ze moze tak sie zdarzyc. Zawsze mozesz tez spotkac dwie alfy ktore moga przyjac cie do plemienia, jesli zechcesz.
Nie liczylem na to, ze sie zgodzi. Nie chcialem po prostu zgrywac lorda agresora.
-
Jeszcze raz spojrzała w tył próbując się uśmiechnąć.
- Rozumiem. - odpowiedziała po czym dalej truchtała. Nie wiedząc czemu poprawił jej się trochę nastrój.
-
"Uspokuj się. Jesteś tu bezpieczna, nic ci nie zrobimy." - wysłałam jej myśl, westchnęłam i założyłam ręce na piersi, przyglądając się sytuacji.
-
Przestraszona podskoczyła słysząc obcy głos w jej głowie. Nagle podniosła uszy i popatrzyła na dziewczynę która jakby ochraniała małego lisa. Nie wiedząc czemu uważała że to był jej głos. Trochę zawstydzona swoim zrywem i tym że jednak stanęła, usiadła na trawie. Już nie wiedziała co robić, więc została. Jakby w akcie pokoju zamieniła się w człowieka, po czym usiadła po turecku i podparła głowę ręką. Jej długie i grube włosy rozmieściły się to trochę na plecach, to trochę na ramionach.
-
Uśmiechnęłam się, starając się wyglądać przyjaźnie. Jak mi to wyszło - nie wiem.
"Na przyszłość pamiętaj, że póki nie będziesz miała złych zamiarów, to jesteś tu mile widziana." - dodałam, kiedy dziewczyna usiadła.
-
Znowu drgnęła słysząc ten głos w jej głowie. To było dziwne, chociaż słyszała coś o telepatii w niektórych plemionach. Uspokoiło ją to, że nie mają zamiaru jej nic zrobić, ale nadal nie była pewna czy jej ufają. Odwzajemniła uśmiech od Carmen (tak ją "nazwała", Horo miała dziwny zwyczaj nazywania kogoś przed tym jak spytała się o imię, poza tym, uważała że to imię do niej pasuje).
- Jeśli mogę wiedzieć... to z jakiego plemienia jesteście? - powiedziała na tyle głośno żeby Carmen ją usłyszała, nie była pewna czy telepatia działa w dwie strony...
-
"Plemię Ognia. Niestety, jesteśmy w nim tylko my troje, więc czuj się zaproszona." - odpowiedziałam z uśmiechem, tym razem zdecydowanie przyjaznym.
-
Przypatrzyła się Carmen. Była dość drobna w porównaniu do niej, a jednak wygladała na silniejszą. Niby opłacało jej się dołączyć do jakiegoś plemienia, ale pzecież miała założyć sektę z Watriss... nie, wykluczone, nie mogła dołączyć jak na razie gdziekolwiek. Dopiero teraz przypomniała sobie o Watriss. Chwyciła kosmyk włosów i znów popatrzyła na Carmen.
- Jak na razie można powiedzieć że jestem "zarezerwowana". Ale dziękuję, napewno będę pamiętać o tym zaproszeniu. - powiedziała przyjażnie, przyglądając się liskowi.
-
Kiwnęłam głową, patrząc za jej wzrokiem. Usłyszałam w oddali cichy ryk, co mnie trochę zaintrygowało. Spojrzałam w tamtym kierunku, a oczy mi się dosłownie powiększyły.
"Słyszałaś to?" - spytałam dziewczynę i zrobiłam trzy kroki w kierunku dźwięku.
-
Nagle spoważniała. Rzeczywiście, usłyszała coś, co nie pasowało do otoczenia, lecz dopiero po pytaniu Carmen była już pewna ze to coś niepokojącego.
- Słyszałam, co to dokładnie jest? - powiedziała podbiegając bliżej do dziewczyny żeby ją usłyszała. Musiała zdać się na jej słuch, więcvpróbowała być cicho.
-
"Smoki." - stwierdziłam, choć sama średnio wierzyłam w to, co mówię. Zmieniłam się w lisa, aby móc lepiej słyszeć ryk.
"Tutaj żyją też smoki!?" - dodałam po chwili trochę przestraszona, gdyż nigdy nie miałam styczności ze stworzeniami mitycznymi. Dopiero co zaczęłam dobrze poznawać ten świat i te tereny...
-
Usmiechnalem sie slyszac ten ryk.
- Czyzby to byl smok?
Wstalem i podszedlem do Chairo.
- Moze pojdziemy i sie upewnimy, czy to aby na pewno smok?
Spytalem sie, wciaz z usmuechem na twarzy.
-
Stała już trochę za Carmen, patrząc się w ten sam punkt co ona. Najwyrażniej stamtąd usłyszała ten ryk.
- Mogę jakoś pomóc? - powiedziała znowu spoglądając na dziewczyne.
-
"Chętnie bym poszła, ale nie wiem, czy mogę zostawić Avari'ego samego..." - odpowiedziałam Shinner'owi, po czym spojrzałam na dziewczynę.
"Zaraz pójdziemy to sprawdzić, jak chcesz, to możesz iść z nami... jednak nie wiem, czy mogę go zostawić samego" - wysłałam myśl dziewczynie, wzrokiem wskazując na małego liska.
-
Horo była raczej realistką, więc z jej umiejętnościami wolała tu zostać.
- Mogę go popilnować. Jakbym poszła z wami, i coś by się stało, mogłabym nie być w stanie wam pomóc. Jak mi nie ufasz, to zrozumiem.- przekręciła głowę w lewo, lekko się uśmiechając.
-
"Owszem, nie ufam ci. Jeszcze. Ale wiem, że lis zawsze ucieknie. Więc zostawiam go pod twoją opieką." - odparłam i podeszłam do Avari'ego, ocierając się o niego.
"Zostawiam cię z tą panią, ale nie ufaj jej całkowicie, dobrze? W razie czego, szybko uciekaj przed siebie." - wysłałam myśl do liska i idąc w kierunku Shinner'a zmieniłam się w wilk.
"Chodźmy to sprawdzić.". Nigdy nie przypuszczałam, że porozumiewanie się z innymi jest aż tak potrzebne i przydatne...
-
______________________________________________
Znowu umarli :c
-
Słysząc (tym razem wyraźniej) kolejne ryki smoków, była pewna że ktoś z nimi walczy. I najprawdopodobniej potrzebuje pomocy. Znowu nie wiedziała co robić. Sama zaproponowała pomoc...
- Cofam. - powiedziała wpatrując się ślepo w trawę. Sama nie wierzyła w to co mówi. - Pójdę przodem. - dodała zmieniając się w wilka i biegnąc ile sił w kierunku ryku. Wiedziała że w przyszłości jakkolwiek za to oberwie, ale jej ciekawość była o wiele większa (w tym momencie) niż chęć pomocy.