Nedrith...
Dzikie Ziemie => Łąka => Wątek zaczęty przez: Evora w Sierpień 06, 2014, 21:18:08
-
(http://images7.alphacoders.com/401/401678.jpg)
Stara droga prowadząca do dębu.
-
Szła drogą. Powli i niepewnie. Ale szła. Uważnie rozglądając się w około dreptała drogą pośród rzepaku.
-
Znudzona łąką, wyszła.
-
W wilczej postaci penetrowałam pola rzepaku, aż trafiłam na drogę. Zmieniłam się w człowieka, by sprawdzić, dokąd prowadzi droga. Nie byłam zbyt zadowolona z faktu, że nie wiem, gdzie dokładnie jestem. No cóż, tak to jest, jak się poszukuje byłego plemienia rodziców, w którym się nigdy nie było. Coś mnie jednak do niego ciągnęło... Może instynkt? W końcu plemię oznacza też rodzinę i przyjaciół. Szłam drogą ostrożniej niż zwykle. Przecież w każdej chwili może mnie ktoś lub coś zaatakować. Nasłuchiwałam wiatru.
-
Usłyszałam ryk zranionego ptaka. Coś się we mnie obudziło i z lekkim przerażeniem w oczach spojrzałam w tamtym kierunku. Bez chwili zastanowienia pobiegłam w tamtą stronę.
-
Gvi powolnym krokiem, ze zwieszoną głową szła przed siebie. Zastanawiala sie, czy nie warto by dolaczyc do jakiegos plemienia...? Moze czula by sie bezpieczniej? Bo teraz zdecydowanie sie tak nie czula. Wszystko potegowal bol glowy ktory towarzyszyl jej od kilku dni. Westchnela.
-
Wbiegłam, co chwila patrząc za siebie, czy mnie nie goni. Byłam już wystarczająco daleko, więc zwolniłam... Dyszałam. Chwilę później siadłam i zaczęłam wylizywać swoje rany. Dopiero po chwili zauważyłam, że nie jestem tu sama. Czujnie popatrzyłam na nieznajomą, zastanawiając się, czy mogłabym ją zjeść... To pozwoliłoby mi odzyskać siły. Oblizałam się, po czym zeszłam z drogi zaczynając się skradać w polu rzepaku. (jestę lisę)
-
Serce zabilo jej szybciej gdy uslyszala cichy szelest gdzies za nia. Obrocila sie. Co to? Meteoryty? Musztarda? Oby nie...
-
Byłam już tak blisko, że słyszałam bicie jej serca... Zmienić się w wilka, czy zostać lisem? W tej formie mam lepszą zwrotność i szybkość... za to jako wilk lepiej byłoby mi ją przygnieść... Trudna decyzja. Jednak postanowiłam zmienić się w wilka. Większe zęby... Tak więc zmieniłam postać, choć z bólem, i wyskoczyłam na nią od razu działając zębami.
-
Znowu cos uslyszala i obrocila sie dokladnie w momencie, kiedy wilczyca na nia wskoczyla, przewrocila i zaczela ja dusic. Rozsadnie bylo by zmienic sie w wilka, ale zaslepiona panika dziewczyca zaczela po prostu krzyczec i sie miotac co zdecydowanie jej nie pomagalo. Po twarzy pociekly jej lzy.
-
Tylko lekko przebiłam jej szyje, a zaraz cofnęłam się do brzucha. Dziewczyna chyba nie chciała się bronić, więc zębami mocno złapałam ją za skórę (a nie było łatwo, bo była dość napięta) i mocno szarpnęłam, wyrywając sporą część jej ciała. A może lepiej wziąć się za kark? Tam mięso jest chyba lepsze... Tak więc zostawiłam dziurę w jej brzuchu, przez przypadek wsadzając tam tylną łapę, i wgryzłam się ramię... a dokładniej tuż nad ramieniem. Jest smaczna... a ja głodna. Tylną łapą chyba miażdżyłam jej nerkę... czy coś. Teraz mi raczej nie ucieknie, a wygodniej się je rękami... Tak więc odgryzłam kawałek mięsa z ramienia i zmieniłam się w człowieka. Wyjęłam z ust jedzonko i odgryzłam mniejszy kawłek, po czym popatrzyłam z uśmiechem w jej oczy.
-
Oczy zaszly jej mgla. Gardlo, brzuch, ramie i glowa pulsowaly bolem. Nie miala juz sily krzyczec. Oddychala z trudem, ciezko. Patrzyla jak obca nad nia siedzi. Nie widziala co robi, wszystko bylo zamglone przez lzy. Wyciagnela dlon przed siebie i zlapala reke nieznajomej. Dlaczego? Czym na to zasluzyla?
-
Popatrzyłam na jej dłoń, wycierając krew z warg. Zacisnąłem jej dłoń, a drugą musnęłam jej twarz, uśmiechając się miło, jakbym chciała powiedzieć "Dziękuję. Dzięki tobie będę mogła żyć. Wszystko będzie dobrze". Jednak moja natura skrytej sadystki przejęła nade mną władzę. Sięgnęłam do dziury w brzuchy i złapałam pierwsze lepsze flaki. Jelita. Dobrze się złożyło. Wyjęłam je, zębami przegryzając wszystkie błony trzymające je w kupie. mając już sporej długości sznur owinęłam nim szyję dziewczyny, delikatnie, żeby nie przerwać flaków, ale mocno zacisnęłam je na jej szyi, podduszając ją. Jeśli dłużej tak poleży, to się udusi. Zastanawiałam się, czy jej sobie nie podpiec, póki jeszcze żyje... Chyba dam radę znów się zapalić. Póki co, ponownie ugryzłam jej ramię, pijąc ciepłą krew.
-
Poczula jeszcze potworniejszy bol w brzuchu. Oddychalo jej sie coraz trudniej, tym bardziej, ze miala cos zawiazane na gardle. Przed oczami miala biale plamy, zaczelo dzwonic jej w uszach.
Umre. Dobrze.
-
A może jeszcze ją nakarmić? Taki ostatni posiłek przed śmiercią... A więc, wygryzłam jej żołądek. A co, ja tego bym nie zjadła. Wsadziłam jej to do ust, poruszając jej szczęką, bo sama pewnie nie dałaby rady. Chichotałam tak, jak mogłam i czekałam na to, aż przełknie.
-
Ostatnie, co poczula, to czyjas reka wyrywajaca jej zoladek. Potem wszystko zbielalo. Nie czula juz bolu ani dzwonienia w uszach.
Nareszcie...
-
Dziewczyna już chyba powoli konała. No dobra, to sobie ją upiekę. Zapaliłam się, po czym cały swój ogień przeniosłam na nią i w nią, dokładnie ją piekąc. Mniam... Mięso zaczęło pięknie pachnieć i dymić. Aż ślinka mi pociekła, a brzuch zaburczał. Jednak postanowiłam poczekać, aż dobrze się upiecze. (między jednym a drugim samozapłonem minęły 3 wiadomości, nie wiem, czy tyle odpoczynku wystarcza)
-
Jest pieknie pachnacą pieczenią.
-
Nie mogłam już wytrzymać. Zeszłam z niej i klęknęłam obok, ręką sięgając w głąb dziury w jej ciele. Sięgnęłam do, o dziwo, jeszcze bijącego serca i spróbowałam za nie pociągnąć. To na nic, jest za mocne. Zmieniłam się więc w wilka i szybkim ruchem zębów rozorałam jej klatkę piersiową, ułatwiając sobie dostęp do tego narządu. Jednym susem skoczyłam na żebra chroniące serce i je złamałam. Zaraz po tym chwyciłam je w zęby, i wyszarpałam z ciała dziewczyny... Najlepsza część musi być zjedzona na początku, bo potem nie dałabym rady i by się zmarnowało... Z serce pełnym krwi w pysku odeszłam na bok, znów zmieniając postać na ludzką. Oblizałam się z krwi, po czym zbliżyłam fragment aorty i żył płucnych do ust, spijając dalej pąpowaną krew. Cudowne uczucie... Co prawda, ciśnienie z jakim wlała się we mnie było dość duże, jednak nic mi się nie stało. Choć prawie się zakrztusiłam. Odkaszlnęłam tylko, po czym wgryzłam się w dalej bijące serce. Ciepłe, ruszające się serce... Otworzyłam w ten sposób prawy przedsionek i prawą komorę, odsłaniając najpiękniejsze mięśnie ludzkiego ciała - mięśnie grzebieniaste... Tak śliczne, że aż żal jeść. No ale cóż, trzeba jeść, póki gorące...
-
Serce przestało bić kiedy tylko przegryzłam cienką ściankę. Najpierw maksymalnie się skurczyło, a zaraz po tym zwiotczało. Zjadłam całe. Dziewczyna dalej się piekła, choć powoli zaczęła się węglić. Zgasiłam płomień, patrząc na pyszne mięso... Jeszcze chwilkę, musi wystygnąć....
-
Gdy wreszcie znalazłem wyjście z puszczy, zacząłem wałęsać się po innych terenach. Było tu pięknie, nic nie zniszczone przez ludzi... Mimo wszystko do tej pory nie znalazłem nikogo z kim mógłbym porozmawiać, co zaczęło mnie wnerwiać. Bawiąc się Bernardem ( sztyletem ) dotarłem na jakieś pole. Przez nie prowadziła droga, którą postanowiłem się udać. Po chwili do mojego nosa dotarł zapach pieczonego mięsa. Nie byłem szczególnie głodny, ale podążyłem za zapachem. Powinienem znaleźć tam kogoś rozumnego.
I znalazłem. Za zakrętem moim oczom ukazała się... ciekawa scena. Dziewczyna kilka lat młodsza ode mnie kucała przy ciele jakiejś dziewczyny. Miała zmasakrowany brzuch i ramię a szyję obwiązaną jelitami. Ciało było podpieczone ale na zastygłej twarzy martwej było widać przerażenie. W sumie to powinienem zadzwonić na policję albo gdzieś się schować przed psychopatką, ale w końcu to już nie jest teren ludzi, a tak mi się przynajmniej wydaje. Stałem więc i przyglądałem się jej z kamienna twarzą.
-
Temperatura - idealna. Postanowiłam zjeść najsmaczniejszy kawałek, czyli kark i ramię. Idealnie kruche, pyszne nawet bez przypraw... Tak jak myślałam, jedzenie poprawiło mi humor i pomogło zapomnieć o bólu. Wgryzłam się we wcześniej zaczęte ramię, łapczywie jedząc. Dopiero po chwili zauważyłam obcego. Oderwałam się od ciała, przyglądając mu się ze strachem i lekkim zdziwieniem w oczach. Byłam cała we krwi... Jak on zareaguje? A jak ja mam zareagować? Uciec? Nie, nie zostawię tak pysznego jedzenia... Postanowiłam poczekać na jego reakcję.
-
Dziewczyna obejrzała się na mnie przestraszona. To chyba było niegrzeczne z mojej strony, że tak stałem i się na nią gapiłem. Skierowałem więc wzrok na pola.
- Przepraszam, nie chciałem ci przeszkodzić w posiłku.
W sumie to powinienem teraz odejść, ale tyle czasu zajęło mi szukanie kogoś żywego, że nie chce teraz znów spędzać tyle czasu na wałęsaniu się i szukaniu kolejnej osoby. Tym bardziej, że potrzebuję kogoś w rodzaju przewodnika...
-
Prychnęłam cicho i zmieniłam się w wilka, by zębami urwać rękę zmarłej. Kiedy po jakimś czasie mi się to udało, zmieniłam się na powrót w dziewczynę i odeszłam od ciała, siadając po turecku kilka metrów dalej. Byłam odwrócona do niego plecami i zaczęłam jeść smkowite mięso. W sumie, jak to zjem, to chyba pęknę. Coś mnie tknęło. W moim plemieniu ludzie potrafią porozumiewać się telepatycznie... Więc to moja szansa, by móc normalnie z kimś rozmawiać? Spróbowałam więc, mówiąc do niego w myślach "Nic nie szkodzi", choć nie wiem, czy naprawdę to usłyszał.
-
Stałem tak już chwilę i patrzyłem jak je. Zauważyłem, że jest ona wilkołakiem. To dobrze... Chyba... W końcu postanowiłem się odezwać.
- Emm... Mogłabyś mi wytłumaczyć o co tu w ogóle chodzi? W tym miejscu? Chodziłem dookoła sporo czasu i nikogo nie znalazłem a ponąć są tu jakieś... " Dziwne stwory " a przynajmniej ludzie tak to nazywali...
-
Dalej jedząc udawałam nie zainteresowaną. Tylko pomyślałam do niego "Nie wiem, o czym mówisz" i ogdryzłam spory kawałek mięsa.
-
- Hej, słyszysz mnie?
Podszedłem do niej i pomachałem jej dłonią przed twarzą. Nagle przypomniałem sobie, co opowiadali mi rodzice zanim uciekłem. Coś o jakiś plemionach i wojnie...
- Należysz do jakiegoś plemienia czy jak to się tam nazywało...?
-
Odruchowo chciałam ugryźć go w rękę, ale tylko odwróciłam głowę.
"Słyszę, debilu. Należę do Plemienia Ognia." - warknęłam do niego telepatycznie i znów wgryzłam się w rękę, której zostało już niewiele.
-
Może to jednak był błąd żeby tu przychodzić? Może wszyscy tu tacy są? Wstałem, odszedłem kilka kroków i usiadłem na drodze. Zacząłem grzebać sztyletem w ziemi rysując w niej jakiegoś wilka czy coś w tym stylu...
-
Przejadłam się. Z łakomstwa jeszcze bym zjadła... Popatrzyłam na chłopaka, niezbyt przyjaznym spojrzeniem, choć moje zamiary wobec niego nie były złe.
"Jak chcesz, to się częstuj." - zaproponowałam, choć dalej nie byłam pewna, czy naprawdę z nim "rozmawiam". Nigdy w życiu nie czułam takiej satysfakcji z czyjejś obecności...
-
Uznałam, że wrócę do terenów mojego plemienia. Choć z drugiej strony zwiedzanie dzikich terenów sprawiało mi nie mało przyjemności. Szłam więc drogą nie do końca wiedząc co robić... Po jakimś czasie zza zakrętu wyłoniła się dziewczyna. Po chwili ją poznałam. Tak, wiedziałam kim jest. Dalej siedział chłopak, starszy ode mnie. Najwyżej o pięć lat. Trochę za ścieżką leżało coś czego nie umiałam rozpoznać. Pachniało pieczenią, ale nic poza tym nie umiałam powiedzieć. Zatrzymałam się.
-
Kolejna osoba. Od razu poderwałam się na nogi, w pozycji obronnej. Stałam na lekko ugiętych nogach, wrogo na nią patrząc. Jednak nie mam w zwyczaju atakować pierwszą, zwłaszcza że nie jestem już głodna...
-
Zerknęłam na dziewczynę. Tym razem gdyby mnie zaatakowała nie miałabym szans uciec.
- Nie zamierzam cię atakować... - odparłam znudzonym głosem i popatrzyłam za nią - ani ukraść tego... czegoś - wskazałam na rozwalone mięso. Wprawdzie byłam trochę głodna, ale gdyby naprawdę chciałoby mi się jeść to bym sobie coś upolowała.
-
Usłyszałem coś. Jakiś cichutki głos w mojej głowie. Nie potrafiłem określić skąd nadszedł. A może to ona coś powiedziała? Nie zdążyłem jednak zapytać, gdyż drogą nadeszła kolejna osoba. Znów dziewczyna. Ta, która jadła poderwała się. Spojrzałem na nie niezbyt zainteresowany po czym wróciłem do bazgrania. Próbowałem narysować wilka z anielskimi skrzydłami i aureolą, ale nigdy nie byłem jakimś szczególnym artystą, więc szło mi dość opornie.
-
Na wszelki wypadek zamieniłam się w wilka. Jednak moja sierść nie była zjeżona. Głowa była opuszczona w dół. Zero oznak, że chciałam walczyć. Wręcz przeciwnie.
-
Weszła. Nie przepadała zbytnio za rzepakiem. Dostrzegła pośród niego dwie, może trzy postacie. Nie potrafiła ich dokładnie rozpoznać, więc usiadła blisko linii drzew.
-
Zerknalem w strone dziewczyn. Ta druga zmienila sie w wilka. To fajnie, moze posluzyc mi za modela do mojego nastepnego rysunku. Znowu zaczalem wydrapywac sztyletem linie w ziemi.
-
Nie wiedziała co robić. Zaczęła bawić się szkłem usiłując utworzyć z niego jakąś kulistą tarczę wokół siebie.
-
Znudzona wstała i jakimś cudem zmniejszyła ilość szkła, po czym przemieniła je w małą kulkę, którą schowała do kieszeni. Następnie rozglądnęła się po okolicy. Ujrzała dziewczynę, z którą walczyła, jakąś inną dziewczynę i jakiegoś chłopaka. Zainteresowana przeteleportowała się, w skutek czego stała za nim. Dokładnie przyjrzała się temu co robi. Chyba rysował.
-Co to jest?-zapytała ciekawskim tonem. Trochę brzmiała jak kaczka.
-
Obejrzalem sie, gdy uslyszalem za soba czyis glos. Kolejna dziewczyna, czy ja trafilem do jakiejs babolandii? Z powrotem popatrzylem na swoj rysunek, ktory na razie jeszcze byl szkicem.
- Nie wiem jak to nazwac...
To zle, ze nie uslyszalem jak ta dziewczyna mnie zaszla? Chyba tak...
-
Przekrzywiła głowę.
-Wcale nie music tego nazywać. Może być po prostu tym-odpowiedziała, po czym usiadła obok niego.
-
Zauważyłam kolejną, tą, która złamała mi żebro. Ból mi nie przeszkadzał. Zmieniłam się w wilka i od razu się na nią rzuciłam, w myślach wrzeszcząc do niej, by zostawiła tego chłopaka. Gdybym mogła, to bym warczała. Tak tylko najeżyłam sierść. Olałam wilczycę, która i tak chyba nie chciała walczyć.
-
Zerwalem sie i odskoczylem, zdziwiony zachowaniem nieznajomej. Czyli ze jednak jest tu jakas wojna... Albo ta dziewczyna po prostu oszalala.
-
Zaczęła się drzeć i szarpać. Nie miała zamiaru przy takim tłumie używać magii. Lepiej będzie jak wyjdzie na bezbronną.
-
"Odsuń się, ona może ci coś zrobić!" - pomyślałam do chłopaka, mając nadzieję, że posłucha. Przewróciłam dziewczynę, łapiąc ją za rękę i szarpiąc się z nią, z zamiarem wyrwania jej ramienia.
-
Tym razem uslyszalem ten glos wyrazniej. Posluchalem go i cofnalem sie kilka krokow. Czy to ta niema wariatka do mnie mowi? Mozliwe... Aczkolwiek ta zaatakowana nie wydawala mi sie zbyt niebezbieczna... Choc moze ona tylko chce, zebym tak myslal...
-
Zaczęła się szarpać bardziej. Poczuła jak ta nieznajoma wgryza się w jej rękę. Spróbowała się przeteleportować, ale jej nie wyszło.
-
Może ją podpalić, to wtedy łatwiej wyjdzie? Przeszło mi to przez myśl, choć póki co to odsunęłam to na bok. Szarpałam jak najmocniej mogłam, żeby w końcu wyrwać tę rękę. Póki co, na pewno wypadła jej z barku. Co do reszty uszkodzeń nie jestem pewna. Wgryzłam się po chwili w jej ramię, co chwilę dziabiąc na nowo, tworząc nowe rany i mocno szarpiąc. W końcu ją wyrwę!
-
Niemal jak walka wron o truchło pomyślała. Nawet ona nie wiedziała jak długo obserwowała tą scenę ukryta w cieniu podeszła do nieznajomego. Tak nie kojarzyła chłopaka z nikim. Usiadła bezszelestnie za nim i wbiła zimny wzrok. Wilcze uszy drgały lekko.
-
Krzyknęła jak najgłośniej umiała. Cholerni obcy. Dlaczego jej nie pomogą?
-
Dopiero po chwili spojrzała na dziewczynę i rozpoznała ją. Z chęcią zabawienia się skoczyła odbijając się od łba Chiro i lądując po drugiej stronie usiadła.
-
Parsknalem i usiadlem z powrotem na krancu drogi. Nie zamierzam sie angazowac w walke, pierwszy dzien w tym dziwnym miejscu chce miec wolny od bolu. I tak przeczuwam, ze wkrotce bede sie mogl tluc ile dusza zapragnie.
-
Weszła i słysząc kroki podążyła w kierunku hałasu. Zauważyła Evore, która leżała i darła się i tą nawiedzoną waderę, która przed nią uciekła. Spojrzała ponuro na całe to widowisko. Ta niema wariatka i tak pewnie zaraz ucieknie.
-
Rąbnęłam tylko głową o dziewczynę... Jej ramię było już tak zmasakrowane, że i tak nadawałoby się tylko do amputacji. Potrząsnęłam głową, ponieważ trochę bolało. Jednak po raz ostatni szarpnęłam rękę białowłosej tak, że trzymała się teraz tylko na niewielkiej ilości mięśni. Zeszłam z niej z opuszczoną głową i szurając łapami podeszłam do chłopaka, kładąc się na boku przy nim. Dyszałam, mając zamknięte od bólu oczy.
-
Spojrzała na Evore, zapewne nie przeżyje takich ran. Trudno, i tak była z niej słaba alfa. Za to teraz ta ruda stała z zamkniętymi oczami. Głupia. Skoczyła na nią, zaciskając szczęki na jej małym łbie. Poczuła, jak kły z łatwością przebijają skórę morderczyni, zawadzając o oczy.
-
Podeszła do Evory spojrzała na jej zmasakrowaną rękę. Mimo wszystko odczuwała silną potrzebę pomocy. Zmieniła się w człowieka Wyciągnęła sierść białego tygrysa i obłożyła nią całą rękę zużywając cały zapas. Następnie przecinała dłoni swoim sztyletem i nasączyła nią białą sierść. Po chwil zaczęła rysować krwiste kręgi.
-
Kiedy tylko poczułam kły, szarpnęłam się i zmieniłam w lisa, wysuwając głowę ze szczęki nieznajomej. Odskoczyłam, po czym obiegłam chłopaka wokół, by zaraz po tym stanąć na przeciw atakującej.
-
Wstalem.
- Milo bylo popatrzec, jak sie nawzajem zabijacie...
Mruknalem i odszedlem droga w strone widocznego w oddali drzewa.
-
Odruchowo zaczęłam biec za chłopakiem, zwłaszcza że nie czułam się na siłach do walki z trzema osobami.
-
Szepnęła kilka warczących słów, krew zaczęła skwierczeć a powietrze przeszyły demoniczne krzyki. Nie interesowała się tym patrzała w zachwycie jak sierść tygrysa zmienia się w skórę i mięsnie. Jeśli nikt jej nie przerwie rany zasklepią się całkowicie. Jeden z kosmyków opadł w wpadając w poświatę zmienił kolor na niebieski.
-
Wymsknęła jej się nim narobiła zbyt wiele szkód. Tak jak przewidywała Amber, mała teraz uciekała. Przemiana w lisa była błędem. Amber teraz górowała wagą i wielkością nad przeciwniczką. Teleportowała się tuż przed biegnącego liska. Złapała go dosłownie w biegu, za grzbiet. Zacisnęła szczęki na jego niskim grzbiecie, by zmiażdżyć nikłe kości, praktycznie unosząc go w powietrze i odrzucając w bok.
-
Znudzony spojrzalem z drzewa na ciemna wadere miotajaca lisem. Ulozylem sie nieco wygodniej na galezi i zamknalem oczy. Pewnie i tak nie uda mi sie zasnac, ale odpoczac moge...
-
Wymamrotała coś w podziękowaniu do dziewczyny. Gdzieś ją już widziała. Kątem oka dostrzegła, że Amber zaatakowała tamtą. Nie musiała stawać w jej obronie. W ogóle dlaczego ten chłopak się tylko gapił? Powinien jej pomóż. Podobnie jak ta druga dziewczyna, gdziekolwiek teraz była.
W Ev pojawiło się nowe uczucie. Nienawiść. Nie miała ochoty szukać nowych znajomych. Nie miała ochoty dbać o to niewdzięczne plemię. Powinna mordować niewdzięczników, a pozostałym zadawać ból.
Dziewczyna odczekała aż rana trochę bardziej się zagoi po czym przeteleportowała się jak najdalej stąd.//wyszła//
-
Kiwnęła głową na podziękowanie. Słyszała jeszcze skwierczenie, nie martwiła się tym że dziewczyna zniknęła wiedziała że sierść będzie leczyć ranę puki całkowicie się nie zasklepi. Spojrzała z odrazą na niebieski kosmyk. Był sztywny i suchy.
-I tak mało przypłaciłaś- powiedziała do siebie i zaczęła spoglądać w stronę gdzie zniknęło skwierczenie.
-
Spojrzała na swoje ręce, nagle poczuła się bardzo samotna. Zmieniła się w wilczą postać i pobiegła za zapachem dziewczyny, czuła że tutaj nic nie znajdzie.
-
Prychnęła pogardliwie w stronę lisa. Była słaba. Zauważyła, że Evora znikła. Najwyraźniej przeżyła atak i gdzieś uciekła. Ziewnęła i postanowiła ją znaleźć. Wyszła, depcząc po ogonie lisa.
-
Wszystko widziałam schowana pomiędzy rzepakiem. Gdy większość osób się rozeszła ruszyłam w dalszą drogę.