Raz po raz zerkałam w stronę walczących. Znowu ta dziewczyna, która próbowała jeszcze niedawno zabić mnie... Podbiegłam do rannego wilka.
- Nic ci nie jest? - spytałam. Właściwie chciałam mu pomóc. Nic nie zrobił, a ona go zaatakowała jak mnie! Nie wiedziałam jednak jak.

Usiadłam na dachu myśląc o księżycu. Skulona przez chłód wpatrywałam się w gwiazdy. Znowu samotna. Mimo tego patrzyłam się z radością na niebo pełne feniksów.

Widząc, że już mnie nie goni poszłam na dalsze dachy i tam zbierałam pióra, które same wylatywały z ptasich skrzydeł.

Dzięki długiemu treningowi nad szybkością Po raz kolejny uchyliłam się w samą porę i odbiegłam na kilkanaście metrów. Dopiero teraz mogłam dobrze przyjrzeć się wilkołakowi. Piękna, ciemnobrązowa i gęsta sierść była godna pozazdroszczenia... Ale ja nawet nie mogłam się zmienić w kulawego psa, więc cóż... ''Ciekawe, czy brak możliwości przemiany był wyczuwalny przez inne wilkołaki, które już są pa przemianie...'' - pomyślałam.

Jakiś wilk rzucił się na mnie. Przeturlałam się w bok i cielsko bestii wylądowało obok mnie. Patrzyłam na nią z przerażeniem. Chyba jako jedyna nie mogłam tu przemienić się w wilka.

Gdy już byłam na dachu wyrwałam z niego dachówkę. Nie miałam innego pomysłu więc rzuciłam nią w nadlatującego feniksa i ptakowi wyleciało kilka piór. Szybko je złapałam, bo gdyby spadły na dół w tłum ludzi nie miałabym szans ich zebrać. Może nie był to zły sposób? Wiedziałam, że nie jestem tu jedyna, ale trzeba było się skupić na obmyślaniu własnej strategii, a nie podpatrywaniu cudzej. Wyrwałam kolejną dachówkę i cisnęłam nią w kolejnego ptaka. Jednak tym razem nie trafiłam. dachówka spadła między ludzi na dole. Uśmiechnęłam się pod nosem. Trudno. Nie miałam broni, ale trzeba będzie coś wymyślić. Bo to był zły sposób na zdobywanie pięknych piórek.

Widać, iż czytanie ze zrozumieniem masz do poprawy. Skoro sama zignorowałaś moją ostatnią wiadomość powiem Ci co robisz źle - nie ty decydujesz ile i czy w ogóle zebrałaś jakieś pióra, tylko Evora.
-------------
Sory, nie przeczytałam drugiej strony Przelotów Feniksów... Dopiero tam jest napisane, że Ev decyduje.

Idąc za złotawym blaskiem wpadłam w tłum ludzi. Już od razu zauważyłam o co chodzi. Coroczny przelot feniksów. Jednak tego roku było ich nadzwyczaj dużo. Wiedziałam jednak, że tutaj nie dam rady nic zdziałać, ze względu na masę ludzi. Postanowiłam poszukać jakiegoś wejścia na dachy.

Po zbadaniu kilku miejsc znowu doszłam tutaj. Jednak tym razem było tu inaczej. Czułam czyjąś obecność, choć nikogo nie widziałam. Schowałam się w cieniu krzaków jak to wiele razy ćwiczyłam. Wiedziałam, że nikt nie byłby w stanie mnie zobaczyć. Ani usłyszeć. I tak czekałam na pierwszy ruch nieznajomego.